Το μέλλον απ' το παρελθόν

Πληροφορήθηκα σήμερα από τον αδερφό μου την είδηση του θανάτου του Νικόλα Τριανταφυλλίδη. Όσοι δεν τον ξέρετε, ή ακόμα χειρότερα, όσοι τον γνωρίζετε μόνο ως το γιο του Χάρρυ Κλυν, τα έχουμε ξαναπεί: Πάνω δεξιά είναι ένα κουμπάκι: Χ. Close window, στο καλό και να μας γράφετε. Αυτό το blog είναι καθαρά βιωματικό (πλέον είναι και της μόδας) και δεν θέλει θλιμμένους και ανιαρούς ψευτοκουλτουρέ αναγνώστες. Όσους σας συνέδεε κάτι μαζί του, μπορείτε να συνεχίσετε την ανάγνωση με αυτό το εισαγωγικό Intro. Mέσα από τα δικά του λόγια συμπυκνώνει όλη τη φιλοσοφία του σε αυτή τη φράση:

"Δεν νοσταλγώ καθόλου τη παιδική μου ηλικία και γενικά δεν νοσταλγώ τίποτα. Όπως έλεγε και ο δάσκαλός μου ο Νίκος Νικολαΐδης, νοσταλγώ το μέλλον".

Είχα καταλάβει από καιρό ότι κάτι έτρεχε, όταν πρωτοείδα φωτογραφία του με ξυρισμένο κεφάλι και κάτι περίεργα, νοσταλγικά posts. Αυτός ζούσε για το rock 'n' roll, σκεφτόμουν ότι αποκλείεται να το γύρισε ξαφνικά σε skinhead. Μετά παρατήρησα τις αναρτήσεις του, ρετρόlover ως συνήθως, αλλά πλέον έκρυβαν και κάτι άλλο. Αυτό που κρύβουμε όλοι, έστω και κάτω από στρώσεις χιόνι: Τη λαχτάρα για ζωή. Και τότε κατάλαβα.

 

Γυρίζοντας σήμερα σπίτι, συνάντησα τον πατέρα μου. Μιλήσαμε λίγο για το θέμα, μου είπε ότι όταν διάβασε την είδηση το πρωί το ανέφερε στον Τ.: "Αυτός είχε το Gagarin, εκεί δεν είναι που πάει η αδερφή σου;" μου μετέφερε πως του είπε. "Ναι μπαμπά", του απάντησα, "εκεί είναι που πάω. Που πήγαινα". 

Και όντως. Εκεί ήταν. Εκεί έχω δει τον αγαπημένο μου Γιάννη Νάστα στη μαγική συναυλία των Xaxakes ένα βράδυ που δε θα ξεχάσω ποτέ, εκεί αποθέωσα όρθια το Σαββόπουλο στην πιο ροκ συναυλία που έδωσε τα τελευταία 20 χρόνια, εκεί παραβρέθηκα στη βράβευση του Μάρκου Λεζέ στο πλαίσιο του  Cult Festival, εκεί ερωτεύτηκα, εκεί έγραψα, εκεί πήγα στο ιδιαίτερο Live των Goat που με σύρανε κάτι φίλοι. Άπειρες στιγμές, φυλαγμένες στοργικά στο μυαλό μου. Γιατί το Gagarin για όσους το ήξεραν και το αγαπούσαν ήταν State of Mind. Απαξ και διέσχιζες την πόρτα, και έμπαινες σε αυτό το "μαύρο κουτί", ήταν σα να διακτινιζόσουν σε άλλο σύμπαν.

Έχω γράψει αρκετές φορές για το Gagarin στα Sites για τα οποία εργαζόμουν στο παρελθόν.  Έχω καλύψει συναυλίες, έχω μπει Backstage, έχω ανέβει την ψηλή γάμησέ τα σκαλωσιά για να πάω στα καμαρίνια και να πάρω τις συνεντεύξεις, εχω δει άπειρα cult Festival... Εκεί εξασφάλισα και την είδηση σε διεθνή αποκλειστικότητα που μου έδωσε ο Τέρρυ Χρυσός: Απηύθυνε πρόταση στους Έλληνες επιχειρηματίες για το top σχήμα που θα έσπαγε ταμεία: Σάκης - Δάκης. Φυσικά δεν ησακούστηκε, διότι ως γνωστόν οι πρωτοποριακές ιδέες δεν ευδοκιμούν στη χώρα μας.

Ποιος ήταν όμως αυτός ο τύπος πίσω από όλο αυτό? "η ψυχή του Gagarin", όπως διάβασα κάπου να τον αποκαλούν, ήταν ο Νικόλας Τριανταφυλλίδης. Σπούδασε κοινωνιολογία στο Πάντειο, έφυγε για σπουδές κινηματογράφου στα Λονδίνα, γύρισε, έκανε ταινίες αμφιλεγόμενες, κάπου εκεί ανάμεσα σκηνοθέτησε ένα από τα πιο γαμάτα βιντεοκλιπ για το Δε χωράς πουθενά, αποθέωσε τo kitsch και υπηρέτησε το rock 'n' roll μέχρι τελευταία στιγμή. Η τελευταία του ανάρτηση άλλωστε στο προφίλ του στο fb είναι ενδεικτική.

Φυσικά λάτρευε την Κυψέλη. Δε θα μπορούσε να κάνει αλλιώς. Μιλάμε για μια περιοχή που αν και δεν έχω κατοικήσει ποτέ, έχω ένα έντονο δέσιμο μαζί της. Από πολύ μικρή άκουγα τις διηγήσεις της μητέρας μου (που είναι ίσως το πιο rock άτομο που έχω γνωρίσει) για τη Φωκίωνος Νέγρη, για τα θέατρα, τις ακριβές μπουτίκ και τους τεντυ μπόηδες που σύχναζαν εκεί. Αργότερα, μεγαλώνοντας, την ερωτεύτηκα ακόμα περισσότερο, ήταν μια όαση στο κέντρο της Αθήνας στα δικά μου μάτια, γιατί είχε έναν αέρα παλιάς εποχής, της παλιάς καλής αστικής τάξης που διακατέχοταν από πολιτισμό, που έστελναν τα παιδιά τους αγγλικά στο φροντιστήριο, ακούγανε ραδιόφωνο και πηγαίνανε για μπάνια στη Λούτσα. Μιλώ για την Κυψέλη του '60, του Λουκιανού και του Βακαλόπουλου. Αν έχετε ποτέ συναναστραφεί κάποιον Κυψελιώτη που μεγάλωσε στην περιοχή, θα καταλάβετε τον πολιτισμό που κουβαλάει από τις πρώτες κιόλας κουβέντες που θα κάνετε. 

Του άρεσε λοιπόν του συγχωρεμένου να πίνει το καφεδάκι του στο Select, στέκι από παλαιοτάτων χρόνων. Αλλά αυτό δε του έφτανε. Γιατί είχε αυτό το χούι: Ήθελε ότι αγαπούσε να το αναδεικνύει. Οπότε πάει και χτυπάει μια σειρά ντοκιμαντέρ με τίτλο "τα Στέκια" (πάτα στο Link εδώ), και γυρίζει ένα επεισόδιο εξ ολοκλήρου αφιερωμένο στη Φωκίωνος, ένα στο Ρόδον, ένα στο Au Revoir. Αυτό και μόνο τον κάνει τεράστιο μάγκα για μένα. Εκεί απέδειξε πόσο καλός κινηματογραφίστας είναι, ακόμα και στους πιο δύσπιστους. Και πάλι εμφανίζεται η μάνα μου εμβόλιμα στην ιστορία, η οποία με παίρνει τηλέφωνο μια μέρα πριν κάτι μήνες να μου πει ότι είδε το επεισόδιο με τις Στοές της Αθήνας τυχαία, και μου ζήταγε a) να την πάω στο Au Revoir και το Galaxy και b) να της βρω να δει και τα υπόλοιπα επεισόδια (με αυτή τη σειρά προτεραιότητας).

Αυτός ήταν. Καταπιανόταν μόνο με ότι αγαπούσε. Θυμάμαι ένα βράδυ μετά από ένα (άθλιο, playback) "Live" της Τζένης Βάνου να ανεβαίνει στη σκηνή, να τη χειροφιλά και να της δίνει μια ανθοδέσμη ευχαριστώντας την για τις αναμνήσεις που του χάρισε τις περασμένες δεκαετίες. Αγαπούσε τα τραγούδια της, την ήθελε επάνω στη σκηνή του Gagarin, και αυτό ήταν το μόνο που είχε σημασία για εκείνον. 'Ηταν γεννημένος αισθηματίας.

 

Πριν αρκετό καιρό, είχε δώσει μια συνέντευξη στον Μίχο για το Popaganda του. Βλέποντας τη, συνειδητοποιώ ακόμα μια φορά πόσο μοναδική προσωπικότητα ήταν. Ναι, ήταν πολλά πράγματα, μέσα σ' όλα και η ψυχη του Gagarin.

Και τι είχε αυτό το Gagarin, που ήταν τόσο σημαντικό για σένα; Θα μου πείτε. Να πατε να γαμηθείτε θα σας πω βασικα, όποιος δεν έχει καταλάβει τι ήταν το Ρόδον για τους παλαιότερους, δε πρόκειται ποτέ να αντιληφθεί τι νιώσαμε εμείς για το Gagarin μας. Σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, έτη φωτός μακρυά, είχα γράψει εδώ ένα κείμενο που ξεκινούσε κάπως έτσι:

Από τη στιγμή που μπαίνεις στο κατάμαυρο φουαγιέ και αντικρίζεις το Νίκο Τριανταφυλλίδη πάντα ντυμένο στα μαύρα, καθισμένο στην κλασσική του θέση στο bar της εισόδου, να καπνίζει και να παρατηρεί το πλήθος, σα να είναι ένας αφηρημένος θαμώνας και όχι ο ιδιοκτήτης αυτού του χώρου, μέχρι τα δύο bar μέσα στον κυρίως χώρο που διαθέτουν self-service κανατούλες και πλαστικά ποτηράκια για όταν διψάσεις, αλλά και την παράκληση από μικροφώνου να “βάλουμε όλοι μαζί ένα χεράκι” για να μαζέψουμε τις καρέκλες στις οποίες καθόμασταν μέχρι προηγουμένως, όταν μετά από κάποια προβολή ακολουθεί Live, όλα συνθέτουν το απόλυτο cult σκηνικό. Όλα λειτουργούν ερασιτεχνικά, αλλά με την αρχική έννοια του όρου, από αγάπη για αυτό που γίνεται κάθε φορά. Γενικά υπάρχει μια αύρα σε αυτό το χώρο που σε κάνει να νιώθεις άνετα, σαν να είναι δικό σου το μαγαζί. Μπορείς να πας όπως θες στο  Gagarin. Ακόμα και με τις φόρμες. Και δε θα σε κοιτάξει κανείς περίεργα.

Αυτό ήταν το Gagarin για μένα. Και Gagarin δίχως Νίκο Τριανταφυλλίδη δε νοείται. Καθόμασταν κι εμείς στο μπαρ του φουαγιέ μαζί του και ακούγαμε τη Λιοσίων να αναπνέει. Και ξέραμε ότι εκείνη τη στιγμή γραφόταν ιστορία. Όχι αυτή που γίνεται γνωστή, που γράφουν οι νικητές. Μιλώ για την άλλη, τη δική μας, των χαμένων που τα παίρνουν όλα στο τέλος.

Αντίο μεγάλε Αισθηματία. Ευχαριστούμε για το μέρος που εφτιαξες για μας. Ήταν ένα ακόμα Στέκι, ίσως το πιο αγαπημένο. Το επόμενο ποτό που θα πιούμε στο Au Revoir θα 'ναι για σένα.