Τόσα άστρα κι εγώ...
Χρωματίζω πουλιά, χάρτινα πουλιά,
και περιμένω να κελαηδήσουν...
Μια αγαπημένη φίλη μου θύμισε ότι σαν σήμερα γεννήθηκε ο Τάσος Λειβαδίτης. Λάθος. Με πληροφόρησε. Δεν το γνώριζα. Δεν θυμάμαι καν γενέθλια καλών φίλων και συγγενών. Με δυσκολία προσπαθώ να ξεχάσω και τα δικά μου κάποιες χρονιές. Αυτή η τρίβιαλ πληροφορία της ημέρας όμως μου έφερε στο νου τα συναισθήματα που ένιωσα όταν είχα πρωτοακούσει εκείνο το δίσκο με μελοποιημένα ποιήματα του Λειβαδίτη από τον Γιώργο Τσαγκάρη, που είχε αγοράσει η θεία μου. Ήταν το 1993 και ήμουν στην προεφηβεία. Δε ξέρω τώρα που το σκέφτομαι τι πυροβολημένο κοριτσάκι μπορεί να ήμουν, όμως θυμάμαι ότι είχα συγκλονιστεί από τους στίχους. Και από την αιθέρια μουσική. Θυμάμαι ακόμα εκείνο το βίντεοκλίπ του Παπακωνσταντίνου, που είχε ενώσει 3 κομμάτια σε ένα, κάτι σαν ποτ-πουρί για τις μάζες. Γιατί καλή και η ποίηση, προφανώς όμως θα πίεζε η δισκογραφική να το κάνουμε λίγο πιο catchy μπας και χτυπήσουμε κανένα χρυσό δίσκο. Δε ξέρω τι πωλήσεις μπορεί να έκανε αυτό το άλμπουμ. Για μένα όμως θα συμβολίζει πάντοτε "το ξύπνημα του κάμπου". Ξέρεις, όπως όταν όλη η φύση είναι ήρεμη, πριν από την καταιγίδα, και τίποτα δεν προμηνύει τι θα επακολουθήσει. Έζησα μια ήρεμη εφηβεία. Ή, ίσως και να μην την έζησα καθόλου, απλά να την ονειρεύτηκα, όπως τους φίλους και τους έρωτές μου.
Ακόμη θυμάμαι ότι τότε δεν είχα cd player, και το πικ απ δε δούλευε. Έτσι, δεν απέκτησα ποτέ αυτό το δίσκο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου